1001 HADİS IŞIĞINDA – 03
“Kul gibi yerim, kul gibi otururum.”
Peygamber Efendimizin, bu sözleriyle bizlere anlatmak istediği, kendisinin toplum içinde veya değilken bile, kibirli bir duruş ve ulu bir tavır içinde olmaktan sakındığıdır. Hatta kendisini öylesine yoklukta tutmuştur ki, söylediği her söze, “Allah, benden şöyle buyurdu” diyerek başlamıştır. Allah’a adanmış olan Peygamberliğinin işareti, tevazu ile beraber kemalatının ve ahlakının yüceliğidir. Her yer O’na tecelli arşıdır. Her zerre, O’nun görüşünde, ezeli ilimden bir vahiydir. O’nun ilmi sevgi ilmidir ve kainattaki her varlığa sevgi ile bakar. Böyle olduğu için de her varlık hal diliyle O’na kendinin kim olduğunu anlatır. Ululanma ve öfke O’nun gözünde eşittir. Bundan dolayı, “Ben bir kulum, kul gibi yer, kul gibi davranırım” demektedir. Eğer bizler de, O’nun yüce himmetinin muhatapları olarak, O’nun yüce hakikatlerinden ve kemal bulmuş insaniyetten nasibimizin olmasını istiyorsak, kulluğumuzu unutmamalıyız ve kulluğun edebine yakışır biçimde davranmalı ve yalnız olsak dahi, edebimizi terketmeden, büyüklük taslamadan oturmalıyız ve olgun ahlak derecesine erebilmemiz için her halimizle edebe riayet etmeliyiz.
Kul olmakla ilgili Cenab-ı Mevlana şöyle buyurur: “Ben varlığı yoklukta buldum, onun için varlığı yokluğa feda ettim. Padişahların hepsi kendilerine karşı alçalana alçalırlar. Bütün halk, kendisine sarhoş olanın sarhoşudur. Padişahlar, kendilerine kul olana kul olurlar. Halk umumiyetle kendi yolunda ölenin yolunda ölür. Dilberler, aşıkları canla başla ararlar. Bütün maşuklar aşıklara avlanmışlardır. Allah dedi ki: Ey haramdan, şüpheli şeylerden sakınan! Kullarımın arasına gir ki bu suretle beni görme cennetine erişesin.”
Tamamen Hakk’a yüz tutan, herşeyiyle kendini Hakk’a vermiş olan bir kişi artık Hakk olmuştur ve bedeni de Hakk’ın örtüsü olmuştur. Bir insan, bir Allah’ın sevgilisine elini uzatır, oraya baş keser, orayı kendine baş eder, orayla kendini beslerse ve Hazreti Muhammed Efendimiz’e muhabbetini, sevgisini, gönlünü verirse; Hazreti Muhammed Efendimiz, selam olsun üzerine, bu gönül sahibine gecenin bir vaktinde o güzel yüzünü gösterir. O güzel yüzü gören kişi artık Hakk ile Hakk olur, onun vücudu sadece bir örtüdür ve o örtünün altında Allah’tan başka bir şey yoktur ve artık onun dilinden konuşan, gözünden gören, kulağından işiten Allah’tır.
Leave a Reply
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.