Allah o kadar kıskanç ki, hep o sevilsin ister.

Bir aziz, bir isteğini elde etmek için çileye girmişti. Ona böyle bir yüce istek çile ile elde edilemez; çileden çık da ulu bir erin bakışı sana düşsün, istediğini elde et diye bir ses geldi. Eren, o ulu eri nerden bulayım dedi. Camide dediler. Bunca kişi arasından nasıl tanıyım, hangisidir dedi. Dediler ki: Git o seni tanır ve sana bakar; bunu da şöyle anlarsın: Bakışı sana düştü mü, ibrik elinden düşer, kendinden geçersin; anlarsın ki sana bakmıştır. Öyle yaptı; eline içi suyla dolu bir ibrik aldı, mescitteki topluluğa su sunmaya başladı. Safların arasından geçerken ansızın onda bir hal belirdi; bir nara attı, ibrik elinden düştü, kendinden geçti, bir bucakta kalakaldı. Herkes gitti. Kendisine gelince yapayalnız olduğunu gördü. Kendisine bakan padişahı orda görmedi ama maksadına erişti.
Tanrı’nın öyle erleri vardır ki, pek yüce olduklarından Tanrı da onları kıskandığından halka yüz göstermezler; fakat dileyenleri, pek büyük dileklere kavuştururlar; onlara ihsanlarda bulunurlar.
Hüdavendigar Mevlana buyurur ki: “Ben sevgilimle gül bahçesine inip, gül bahçesinde dolaşıp gezerken, gülün yaprağının gölgesi dahi sevgilimin yanağına vurursa, ey sevgilim, seni ondan bile kıskanırım.”
Allah o kadar kıskanç ki, hep o sevilsin ister. Herşey ona ait olduğu için başka bir yere bakarsan onunla bakmanı, onun sevgisiyle sevmeni ister.
Hüdavendigar Mevlana yine buyurur: “Ey sevgilim, bu alemde ne kadar nazik, ne kadar zarif olursan ol, bil ki seni yaratan sevgili senden daha naziktir, daha zariftir.”